Hoe je het ook wendt of keert.
Je ogen met duisternis blindeert.
Jezelf en je perspectief uiteen rekt.
De draden aan je hart los trekt.
Is het de liefde die in ons sluimert.
Terwijl de dood ons leven sluiert.
Muziek
Mijn weelderige wimpers zijn neergeslagen.
Mijn brein huilt troosteloze woorden alle dagen.
Woorden die er misschien nooit toe zullen doen.
Met brute kracht ontstaan in liefde van nu en liefde van toen.
Tot in den diepe treure aanhoor ik de bombarie.
De opschudding van een Cello.
Spelend in de gesloten kamer van mijn hart.
Gedirigeerd met doordringende kralen.
Geregen aan het lot die ik als sieraad zal dragen.
De klanken zijn zo tragisch en groots.
Ondanks volledig regelloos en doods.
Een in geduld begraven creatie.
Verlangend naar die ene staande ovatie.
M.P.Yasmine
Thuisland
Ik dacht even dat ik het Rembrandthuis moet gaan bezoeken om mijn thuisland te kunnen omarmen.
Patat en stroopwafels in Amsterdam moet gaan eten.
Maar toen kwam ik tegen, datgene waar mijn hele ik van doet warmen.
Om de hoek geschreven en uitgestippeld in mijn vaderland.
Een stem, een glimlach meegedreven op de wind naar het zuiden.
Dat tedere gevoel.
Als een vis in water(land).