Mag ik zijn, de zon van Nederlandse zomerdagen.
Dan laat ik los.
Moederlands zware bagage die ik niet meer wil dragen.
Mijn geschiedenis die ik zal moeten accepteren.
Een kind gevallen tussen wal en schip.
Die houden van heeft moeten leren.
Polderblues
Herman, je zet mij aan het denken.
Hoe ik mezelf een warm aandenken mag schenken.
Want de liefde voor mijn vaderland is in gebreken.
En iedere poging tot, heb ik jarenlang ontweken.
Ëen reis door waterland.
Een verwonderde blik op ieders mooiste grachtenpand.
De gure wind verheerlijkt op mijn gezicht.
De kus waarvoor ik zwicht.
En als de polders dan mijn zere liefde,
mijn pijn zullen ontvangen.
Reis ik voor het eerst naar huis met mijn ziel volledig bevangen.